“Hallo, hoe gaat het?” Ik durf het niet te vragen

Is je lichaam en je hart gezond?

Zijn je eenzaamheid en zorgen nog te dragen?

Krijg je de zaak financieel wel rond?

Juist in deze koude van mijn isolatie en de winter

Verlang ik naar de verboden warmte van ons samen

Een Nissewaard beleefd door dichte deuren en glazen ramen.

Een paradox om in te leven, een splinter in mijn ziel

Als de muren me verslinden probeer ik rust te vinden

In de polder, langs de Maas of de Bernisse

Maar de natuur slaapt ook en kan niet geven

Wat ik zo graag met jou wil beleven

Maar ik wil mijn hoofd niet laten hangen

Ik strek mijn rug en zet de voeten vast

Achter mijn mondkapje open ik mijn mond

En laat ik mijn verlangen

Veranderen in hoop

Een leven tot de max

Nog even, straks

Het mag.

Een drankje in persona bij de Merz met vrienden

Bij mijn vereniging de eerste, tweede en derde helft

Kinderen die kris kras door de mensen rennen

Het verdriet en de eenzaamheid bedekt

Met de glimlach van de ander

Zij aan zij, hand in hand, zonder schaamte of afstand

Niet meer vervreemd van elkaar,

Voldoening voor het lange wachten

Beiden voelen we het contrast

Van het nu en straks

Dankbaar dat we leven

Aan vreugde een surplus

Onze stad of dorp bevrijd

Klaar met de strijd

Klaar om te beleven

Ons straks is nu